Foto: Instagram/Vogue Italië
Alessandro Michele zoekt een huis in elke stad die hij bezoekt. De voormalig creatief directeur van heeft een bijzondere voorliefde voor verlaten plekken vol geschiedenis en verloren grandeur. Daarom begon hij aan de kitscherige onderneming om een van de meest iconische en mysterieuze gebouwen van Rome te renoveren: Palazzo Scappucci.
Als tiener liep Alessandro begin jaren negentig door de Eeuwige Stad, eenzaam en onbegrepen. Met zijn felgroene haar opgestoken was hij de enige punkjongen in de buurt. Alleen al bij de bushalte staan was een avontuur. Hij bezocht een conservatieve middelbare school in het burgerlijke en ouderwetse Quartiere Trieste – en wist toch dicht bij een groep anarchisten te komen.
Kijk beter:
Rome was altijd het decor voor zijn avonturen, voor wandelingen door de stad naar Babylonia en Dakota, twee lang verloren gewaande avant-gardistische pakhuizen die het publiek overspoelden met oorverdovende techno en opgeknapte of geschilderde Converse All Stars en Indiase zijden sjaals verkochten. Buitenstaanders uit alle delen van Rome stroomden naar deze veilige havens toe om te winkelen, naar muziek te luisteren en ideeën uit te wisselen.
De oom van Alessandro bezat een restauratieatelier voor antiek meubilair, verscholen in de tuinen van de Via Margutta. Het was daar dat Alessandro begon te dromen van vorige levens aan tafels en fauteuils, omhoog kijkend naar daken en koepels, wachtend tot de gebouwen met hem zouden praten. Naast een bezoek aan zijn oom bracht de jonge kunstenaar uren door in Villa Giulia, het renaissancepaleis waarin het Nationaal Etruskisch Museum was gevestigd, waar hij de pre-Romeinse oudheid en terracotta grafmonumenten verkende.
De manier waarop Alessandro Michele tijdens zijn bijna achtjarige ambtstermijn als creatief directeur een revolutie teweegbracht bij Gucci, ging over een onbevangen houding ten opzichte van onvertelde verhalen, waarbij hij zich verdiepte in de vorige levens van oude artefacten, monumenten en mensen.
Kijk beter:
Toen Alessandro het appartement in Palazzo Scappucci voor het eerst kwam bekijken, was het donker en onlogisch, had het een laag plafond en was het ronduit ongastvrij. Hij zegt zelf:
‘Elke gang was vol met volle kamers die uitkwamen op nog vollere kamers en kleine ramen, maar ik bleef maar teruggaan en vanaf het trottoir toekijken. Als ik verliefd word, ga ik niet naar huizen, maar ga ik er achteraan.’
Hij ontmoette de eigenaren, drie volkomen vreemde Romeinse karakters: een oom, een neef en een accountant die het appartement gebruikten als kantoor en geheime “hol”. Alessandro wist dat het kopen van het huis een enorme onderneming zou zijn, maar uiteindelijk besloot hij het toch te doen en kon het in zijn oude glorie herstellen.
