Vroeger noemden we luidruchtige kinderen luidruchtig en ondeugend, tegenwoordig noemen we ze hyperactief, maar helaas wordt dit als een diagnose beschouwd en niet als een individueel verschil. De smallere waren ooit verlegen en egocentrisch, vandaag hebben we het over het autismespectrum. Tegenwoordig blijken mensen die ooit verstrooid waren, te lijden aan een aandachtstekortstoornis.
Deze gevaarlijke neiging om de normaliteit te pathologiseren baart mij grote zorgen. Zelfs in de lijst met ziekten willen ze onze verschillen als diagnoses introduceren. Tegenwoordig wordt anders zijn een pathologie. We moeten stenen in de muur zijn, zodat het systeem kalm blijft en de farmaceutische bedrijven medicijnen kunnen uitbrengen om te behandelen wat: om de normaliteit te behandelen. D.w.z. – dat onze natuurlijke, goddelijke, natuurlijke natuur in ziektelabels wordt gestopt, dat heet ziek worden, niet genezen. Zelfs genezende rouw staat op het punt in het betreffende naslagwerk te worden opgenomen als ziekte en pathologie?!
Natuurlijk zijn er ook echte symptomen en die hebben hun eigen betekenis: ze komen ons iets vertellen en dan is therapie nodig, maar bovenal psychotherapie, omdat de meeste lichamelijke symptomen het gevolg zijn van onopgeloste problemen in onze psyche. Maar om te beweren dat bipolaire mensen simpelweg expressiever en emotioneler zijn, om te denken dat zelfs de natuurlijke uiting van emoties een pathologie is, is gevaarlijk, heel gevaarlijk.
Het verspreiden en aanzetten tot paniek is zelfs in strijd met de wet. Maar tegenwoordig legt het Systeem een enorm vergrootglas op alles, zelfs op microscopisch kleine virussen. En ze beginnen op een tienkoppige lama te lijken. Dan zijn de mensen niet ziek van een virus, maar worden ze achtervolgd door een tienkoppige lama – paniek. Nou, een lama kan je doden.
En het tegenovergestelde van angst is… liefde! Het tegenovergestelde van angst is het vertrouwen in ons vermogen om elke dag gezond te zijn.
Er is een herinnering nodig, er is een visie nodig. Het systeem probeert ervan uit te gaan dat uniformiteit de norm is. En onze verschillende temperamenten, en onze verschillende karakters en persoonlijkheden?
Op naar menselijke robotica. Op naar de wandelende gevoelloze en gedenatureerde cyborgs. Wat is dat voor ‘vooruit’? Het is het verst verwijderd van het natuurlijke en het goddelijke. Maar er komt geen einde aan de menselijke arrogantie… Eigenlijk wel, maar… het is het ergste. Omdat alleen angst tot het meest verschrikkelijke einde leidt!”
Auteur: Madeleine Algaffari
