Dr. Albena Fakirova: Het is niet normaal dat patiënten zelf monsters meenemen voor een second opinion

Wanneer er een biopsie uit een orgaan wordt genomen, wordt deze onderzocht door een patholoog die de diagnose stelt. Dr. Fakirova legde voor “Doctor” uit wat klinische pathologie is en met welke problemen deze gepaard gaat.

Visitekaartje

♦ Dr. Albena Fakirova is hoofd van de Kliniek voor Algemene en Klinische Pathologie en hoofd van de afdeling Immunohistochemie en Elektronenmicroscopie aan de Militaire Medische Academie. Ze specialiseerde zich in verschillende problemen van klinische pathologie in Italië, Denemarken, Oostenrijk, Roemenië, Duitsland, enz. Dr. Fakirova introduceert innovatieve methoden in zijn kliniek. Hij is een bewezen en geprefereerde patholoog en cytopatholoog, niet alleen in de structuren van de Academie voor Medische Wetenschappen. Naast een brede professionele interesse in algemene en klinische pathologie, heeft hij een bijzondere interesse in gal-, lever- en pancreaspathologie, long- en borstziekten.

– Dr. Fakirova, wat trok u persoonlijk aan in de klinische pathologie?

– Ik vond het specialisme al leuk als derde-vierjaarsstudent, toen ik pathologie studeerde aan de Medische Universiteit. Zelfs toen besloot ik dat dit ding mij aantrok en opwond, dat ik geïnteresseerd was en dat ik resoluut patholoog wilde worden. En daarna heb ik niet meer getwijfeld.

Pathologie is in zijn geheel een slecht bekend medisch specialisme. Vaak denken mensen dat we alleen autopsies doen op overleden mensen. Een deel van de pathologie bestaat inderdaad uit autopsie van mensen met ziekten die in het ziekenhuis zijn overleden.

Maar de afgelopen tien jaar maakt dit steeds minder deel uit van ons werk, vanwege het feit dat de diagnostische methoden vooruit zijn gegaan en zelden de doodsoorzaak van de patiënt onverklaard blijft. Autopsieactiviteiten maken deel uit van de opleiding van jonge artsen die patholoog zullen worden. Ik zal verduidelijken dat wij geen forensisch pathologen zijn, wij onderzoeken niet de doodsoorzaak van overleden personen.

– Wat is uw voornaamste taak?

– In de 21e eeuw is het belangrijkste en uiterst belangrijke werk van de patholoog de diagnose van oncologische en niet-oncologische ziekten met behulp van cytologische preparaten onder een microscoop. Wij zijn artsen die voor microscopen zitten in schone en lichte kantoren en niet in het mortuarium werken.

Wij staan ​​achter elke diagnose van een patiënt die welk invasief onderzoek dan ook heeft ondergaan – of er nu materiaal wordt afgenomen bij grote open operaties of bij kleine invasieve procedures zoals gastroscopie, colonoscopie, prostaatbiopten, gynaecologische curettages. Na een dergelijke manipulatie staat een patholoog achter de diagnose. Geen enkele arts kan een nauwkeurige diagnose stellen zonder dat er weefselmateriaal wordt afgenomen, gezien en onderzocht door een patholoog.

– Er is bijvoorbeeld een biopsie genomen van een borsttumor. Hoe belangrijk is het onderzoek van de patholoog voor het verdere behandeltraject?

– Door het initiële biopt te onderzoeken, stelt de patholoog vast of er sprake is van een maligniteit of dat de tumor goedaardig is. Als het kwaadaardig is, bepaalt het het type kanker, aangezien het op basis van de morfologie ervan en na aanvullende studies van markers die verplicht zijn bij borstkanker (oestrogeen, progesteron en HER2), het histologische en morfologische type carcinoom vaststelt. Dit alles, gecombineerd met de klinische gegevens, levert de diagnose op. De patholoog maakt deel uit van een oncologieteam, waartoe ook een beeldvormend diagnosticus, een chirurg en een medisch oncoloog behoren. Zij beslissen hoe de therapie van de betreffende vrouw moet verlopen.

– Hoeveel soorten zijn kwaadaardige formaties en waarom is hun verschil belangrijk voor specifieke therapie?

– Er zijn zeer veel soorten carcinomen, waarvan sommige zeldzaam zijn. Het is erg belangrijk om het type tumor te bepalen, omdat de moderne oncologie nauwkeurige therapie van individuele subtypes van tumoren gebruikt. Hoe nauwkeuriger de histologische diagnose, hoe adequater de behandeling van de patiënt zal zijn. Er wordt gekozen voor de meest geschikte gerichte immunotherapie, soms in combinatie met chemotherapie of radiotherapie.

Dr. Albena Fakirova

– Waar heb je klinische pathologie gestudeerd, omdat deze kennis niet wordt verkregen op medische universiteiten?

– Ik heb 10 jaar gewerkt op de afdeling Pathologie van “Pirogov”, waar ik een opleiding volgde tot patholoog, waar ze me de basisprincipes van deze specialiteit lieten zien, waarvoor ik erg dankbaar ben. Toen kwam ik naar het Militair Hospitaal, waar ik al 15 jaar werk. Het hoofd van de kliniek was prof. Mihova, en na jaren met haar te hebben samengewerkt, heb ik ervaring opgedaan. Als ik nu op een behoorlijk niveau sta als patholoog, is dat te danken aan haar en de goed geoutilleerde pathologie in het Militair Hospitaal.

Tegelijkertijd volg ik regelmatig trainingen en cursussen in Europa. Ik volg wat de European Society of Pathology organiseert en elk jaar volg ik een of twee keer een korte training. De onderwerpen zijn verschillend – longcarcinoom, pancreascarcinoom, levertumoren, enz. Zo update ik mijn kennis.

– Is het mogelijk dat een specialist dit niveau bereikt zonder een dergelijke opleiding?

– Ik denk niet dat het mogelijk is. Het is juist om te zien wat mensen in de wereld elk jaar doen, om ze met hen te vergelijken. Helaas kan ik niet zeggen dat we op hetzelfde niveau zitten, ook al doen we ons best.

Het actualiseren van de kennis van iedere specialist wordt aan zijn eigen initiatief overgelaten en wordt met eigen middelen bekostigd. Dit is een probleem in Bulgarije, samen met het feit dat niemand permanente educatie van medisch specialisten nodig heeft en er ook niet voor zorgt dat dit gebeurt.

– Wat is de volgorde waarin patiënten bij u terechtkomen, pathologen? Waarom verplaatsen kankerpatiënten in Bulgarije hun eigen monsters en vragen ze om een ​​second opinion van een patholoog?

– Over het algemeen is dit niet normaal. In West-Europese landen is dit niet het geval. De patiënt gaat naar het ziekenhuis van zijn keuze; als het om een ​​operatie gaat, onderzoekt de betreffende pathologiekliniek het biopsiemateriaal en geeft een uitslag. Als deze pathologiekliniek echter niet over het noodzakelijke competentieniveau beschikt, zal zij de biopsie op officiële wijze ter consultatie en verdere verduidelijking naar een andere specialist sturen.

In Europa hebben klinieken verschillende competentieniveaus en werken ze overeenkomstig deze niveaus. Terwijl in Bulgarije iedereen specialist is in alles. Ergens wordt er een diagnose gesteld, maar de patiënt is wanhopig, komt er via websites of Facebookgroepen achter dat hij een second opinion nodig heeft. Patiënten gaan er dus vandoor met de monsters en brengen ze naar een andere patholoog voor een second opinion. Dit is echter geen routinepraktijk en wordt nergens ter wereld aangemoedigd. Maar Bulgarije ontbeert een geïnstitutionaliseerd traject voor de patiënt, vanaf de eerste symptomen, via diagnose tot behandeling.

In werkelijkheid redt de patiënt zichzelf in ons land

Ik werk op de Medische Academie en dit proces is zo georganiseerd dat absoluut alle biopsieën die in het ziekenhuis worden afgenomen via mij en mijn collega’s gaan. We zijn een groot team, we overleggen met elkaar. Een weefselmateriaal wordt door minimaal twee personen bekeken omdat er sprake is van zeer lastige diagnoses. Het teamwerk van pathologen is erg belangrijk. Het is niet juist dat een patholoog alleen werkt.

– Is er nog steeds een tekort aan pathologen?

– Er is een tekort. Sommige collega’s werken door tot na de pensioengerechtigde leeftijd. Er was slechts twee of drie jaar sprake van toegenomen belangstelling voor pathologie onder afgestudeerde artsen, die geleidelijk verdween. Destijds hebben we zelfs een aantal mensen die zich wilden specialiseren afgewezen, omdat er geen plaatsen waren. Nu ben ik op zoek naar afgestudeerde kandidaten, maar geen enkele. Een ander probleem is dat een deel van de jongeren die een hoofdvak volgen en al een opleiding hebben gevolgd, in Europa gaan werken. Ze kiezen voor een veilig en vredig leven. Ik begrijp ze en ben niet boos op ze.

– Wat wens jij voor het nieuwe jaar?

– We werken elke dag met vreselijke diagnoses en we zien de namen van zeer jonge patiënten in de documenten. In dit dagelijkse werk met ziekten ben ik ervan overtuigd dat gezondheid het allerbelangrijkste is, dat dit geen cliché is. Daarom wens ik gezondheid voor mij, voor mijn gezin, voor mijn familieleden, voor mijn collega’s.

Mara KALCHEVA