Het speelt een belangrijke rol in de biomechanica van het menselijk lichaam het bekken, dat bestaat uit verschillende botten die samen de bekkenholte vormen. Het is de schakel tussen mobiliteit (onderste ledematen) en stabiliteit (wervelkolom). Maar de rol van fascia mag niet worden onderschat. Alle vectoren voor de overdracht van spierkracht tussen voeten en hoofd lopen door het bekken. Zo bepaalt de positie van de voeten en knieën de positie van het bekken, wat op zijn beurt de positie van de wervelkolom bepaalt.
Dus onbalans in deze vlakken kan leiden tot de geleidelijke ontwikkeling van scoliose. Wanneer het bekken wordt gekanteld, in een verkeerde positie wordt gedraaid, beweegt de wervelkolom naar een geforceerde, compenserende positie. Dienovereenkomstig verandert de manier van belasting van de wervels en tussenwervelschijven, maar niet alleen: ook de belasting van de rugspieren en hun fascia verandert.
Het duurt enige tijd voordat de symptomen zich ontwikkelen, die zich meestal uiten in pijn en gemakkelijker spiervermoeidheid. Er kan ook sprake zijn van compressie van zenuwuiteinden, beperking van de bewegingen van de wervelkolom en stoornissen in de bloedtoevoer.
De ontwikkeling van osteochondrose, herniaHet is niet de bedoeling dat scoliose alleen verband houdt met een lokaal probleem, maar de veranderde statica van de wervelkolom spelen ook een grote rol. Versterkende oefeningen zijn belangrijk, maar het herstellen van balans en stabiliteit is essentieel.
Elke behandeling gericht op een lokaal effect heeft slechts een tijdelijk effect, zeker als de aandoening al langere tijd aanhoudt. Vaak omvat het fysiotherapieprogramma de toepassing van elektrotherapie (met laagfrequente stroom), echografie, magneettherapie. Maar hun effect is vaak tijdelijk.
Hun rol is echter onherroepelijk in de aanwezigheid van ernstige pijn, waarbij de toepassing van medicamenteuze behandeling ook passend is.
Volgens de posturologie worden veranderingen op verschillende vlakken gezocht: enkels, knieën, bekken, schouders.
Wanneer er een verschil is in de manier waarop elke heup “functioneert”, begint het bekken, gelegen op asymmetrische assen, te draaien, roteren, op te tillen, naar voren of naar achteren te kantelen. Dit is hoe weefsels proberen de onbalans te compenseren om beweging en kracht te verbeteren. Bij elke onbalans van het heupgewricht zijn de enkels, knieën en schouders onvermijdelijk ook betrokken onbalans. De reden is dit soort eigenaardige “springen” tussen alle spiergroepen, omdat ze niet afzonderlijk van elkaar kunnen werken.
Bij nader onderzoek wordt het vastgesteld stijfheid van het spierstelsel aan de ene kant en het dunner worden en verzwakken van het spierstelsel aan de andere kant – niet alleen in het bekkengebied, maar ook in de hele keten op en neer.
Een essentiële rol wordt gespeeld door de fascia, die niet alleen een membraan is dat over de spieren wordt geplaatst. Het bevindt zich ook op de botten, komt tussen de spieren binnen en is verdeeld in oppervlakkig en diep.
De laatste jaren komt er steeds meer aandacht voor de rol van fascia, omdat deze zorgt voor een directe verbinding tussen bijvoorbeeld spieren en botten. Elke spierbundel is gewikkeld in zijn eigen fascia, en de verlenging van deze fascia vormt een dicht weefsel dat een pees wordt genoemd. Aan de andere kant is elk bot ook in fascia gewikkeld. De pezen zijn dus verbonden met dit periosteum en vormen zo een gemeenschappelijk systeem waarmee de spierkracht wordt overgebracht naar het bot, zonder dat de spier en het bot direct contact hebben.
Gewrichten (ligamenten) vormen een verlengstuk van het periosteum en zorgen voor gewrichtsstabiliteit. Bovendien is de fascia niet alleen verbonden met het periosteum, maar ook met de fascia van andere spieren. Een onbalans in één spiergroep leidt dus tot een onbalans in aangrenzende en verder weg gelegen spiergroepen.
Referenties:
Heuponbalans, Pijnacademie, 2020
