Cognitieve gedragstherapie is nuttig bij het beheersen van chronische slapeloosheid
Tot een derde van de volwassenen ervaart op een bepaald moment in hun leven slapeloosheid, en bij 4% tot 22% is het chronisch. Tot deze conclusie kwamen onderzoekers van het University of Tokyo Hospital na serieuze data-analyse.
Chronische slapeloosheid kan het dagelijks leven beïnvloeden doordat het moeilijk wordt om te functioneren terwijl u wakker bent of omdat het stress veroorzaakt. Bij ernstigere gevallen kan ondersteuning en behandeling nodig zijn, en een medicijnvrije optie is cognitieve gedragstherapie voor slapeloosheid (CGT-I).
Cognitieve gedragstherapie voor slapeloosheid is een vorm van therapie waarbij gebruik wordt gemaakt van educatieve, cognitieve of gedragsmatige strategieën om de slaapkwaliteit te helpen verbeteren. Het wordt beoefend met ondersteuning van een therapeut of zelfstandig en hiervoor kan een applicatie of een handleiding worden gebruikt.
Eerdere onderzoeken hebben aangetoond dat cognitieve gedragstherapie voor slapeloosheid een nuttige optie met een laag risico kan zijn voor mensen met chronische slapeloosheid. Omdat het echter een breed scala aan strategieën omvat die op verschillende manieren kunnen worden geïmplementeerd, is het moeilijk om te bepalen welke het meest succesvol zijn en of ze allemaal nodig zijn om verbetering te ervaren.
Het onderzoeksteam analyseerde 241 onderzoeken naar chronische slapeloosheid uit de periode 1980-2023 om te proberen de verschillende onderdelen van cognitieve gedragstherapie voor slapeloosheid te koppelen aan de uitkomsten ervan. Aan de onderzoeken namen 31.452 volwassen deelnemers deel, voornamelijk uit Noord-Amerika en Europa, met een gemiddelde leeftijd van 45,4 jaar.
“We hadden verwacht dat sommige gedragscomponenten (zoals slaapbeperking en stimulusbeheersing) gunstig zouden zijn, maar het was verrassend om te ontdekken dat sommige cognitieve componenten, zoals cognitieve herstructurering en derde golfcomponenten, ook effectief waren”, zegt hoofdauteur Yuki. Furukawa voor MedischeXpress. Volgens hun resultaten was het volgen van een zelfhulpgids met aanmoediging van andere mensen nuttig, maar was face-to-face interactie met een therapeut nuttiger.
Andere cruciale componenten zijn onder meer cognitieve herstructurering (vaardigheden om nutteloze overtuigingen over slaap te identificeren, uit te dagen en te veranderen), slaapbeperking (de tijd in bed beperken), stimulusbeheersing (bed opnieuw associëren met slaap) en derdegolfcomponenten (mindfulness, acceptatie en betrokkenheid). behandeling).
Aan de andere kant lijkt voorlichting over slaaphygiëne (het uitleggen van de biologie van de slaap en het geven van levensstijl- en milieuaanbevelingen) niet essentieel. Pogingen om ontspanningsprocedures te volgen (zoals gestructureerde fysieke of cognitieve oefeningen) kunnen contraproductief zijn, terwijl bewust wachten tot de behandeling begint een schadelijk effect heeft.
Inzicht in welke componenten van cognitieve gedragstherapie voor slapeloosheid het meeste voordeel kunnen bieden, zou de slaap helpen verbeteren.
De analyse is gepubliceerd in tijdschrift JAMA-psychiatrie.
Referenties:
